50 jaar naar zijn vroegtijdige overlijden wordt er dit jaar een nieuwe cd met opnamen van een concert uit 1969 uitgebracht. De nalatenschap van Hendrix blijkt zich nog steeds uit te kunnen breiden na alle eerder postuum uitgebrachte albums. Live in Maui is een album van de Jimi Hendrix Experience dat hun optreden buiten op Maui, Hawaii, op 30 juli 1970 documenteert. Het markeert de eerste officiële release van Hendrix’ twee volledige sets die zijn opgenomen tijdens het filmen van Rainbow Bridge. Deze twee concertopnamen zijn nu op cd uitgebracht, samen met de DVD van de daar geschoten film (Music, Money, Madness). De film is een documentaire over de reis naar en het optreden op Hawaii, in 1970. Dit optreden was hoofdonderdeel van een filmproject Rainbow Bridge over de verbinding van hippie-geloof en Hendrix’ muziek met de Hawaiiaanse natuur als achtergrond. Ik heb nooit het idee gehad dat het Jimi Hendrix om meer ging dan muziek (en seks en drugs). Het project eindigde in een chaos, de film werd een flop. 

De vraag voor mij is hier: was deze uitgave nodig, voegt het iets toe aan het reeds beschikbare Hendrix-materiaal? Ik ga luisteren.

Het album opent met een aankondiging en de verzekering van de spreker dat iedere goede of mooie gedachte bijdraagt aan de bouw van Rainbow Bridge: het hippie-geloof leeft nog volop. Maar dan begint het.

De band bestaat naast Jimi Hendrix uit Mitch Mitchell en Billy Cox (resp. drums en bas); Buddy Miles van de Band of Gypsys, is weer vervangen door de drummer van de oorspronkelijke JH Experience. De eerste cd opent met Hey Baby /New Rising Sun, een nummer uit zijn laatste jaar. Wat opvalt is de helderheid van de opname en de gedrevenheid  waarmee Hendrix de klus aanpakt. Bij kennisname van andere teksten over deze uitgave lees ik dat het erg hard woei bij deze twee concerten en dat veel gesleuteld moest worden aan de opnamen. De technici hebben hun werk goed gedaan de opname uitgezuiverd en opgekalefaterd, Mitch Mitchell heeft zelf alle drumpartijen later opnieuw moet inspelen.  Er is nu een mooi, helder en ietwat fragiel geluidsbeeld. In from the storm geeft eenzelfde gemotiveerde indruk: Jimi speelt met toewijding (bij andere live-registraties hoorde je ook wel anders) en hij geeft dit nummer een intro mee die staat als een huis. Hier speelt de gitarist met die ongelofelijke techniek waar zijn wat lieve maar iele stemgeluid bovenuit klinkt. Een combinatie van een geluidsmuur en breekbare bijna spreekzang die uit duizenden te herkennen is.

Foxy (Foxey?) Lady is het volgende nummer. Wat me hier opvalt is dat het tempo van dit nummer dat van de oorspronkelijke studieopname benadert en niet zoals vaak bij andere concerten een stukje sneller gespeeld: zo komt het nummer goed tot zijn recht. Jimi is goed bij stem, en heeft zijn teksten goed in zijn hoofd zitten. Als je luistert valt ook hierop hoe precies en helder de geluidsweergave is, maar ook valt het wat bleke bas geluid op. Ik zette op mijn versterker de lage tonen wat meer open en dat geeft meer het vertrouwde geluid van de bas vastgelegd hoorde te worden. Hear my train a coming is daarna van een wondermooie schoonheid, een loom- tragische blues zoals slechts enkelen met zulk een intensiteit die kunnen brengen. Voodoo Chile (hier Child genoemd) wordt eveneens fris en precies gespeeld maar het geluid van deze opname mist warmte en is wat mij betreft niet goed gemixt; Hendrix speelt echter op zijn best en geïnspireerd.

De film Rainbow Bridge die in Hawaii geschoten is, erbarmelijk mislukt. De hier opgepoetste twee concerten zijn geslaagd te noemen. Er stonden nummers op het programma uit de eerste succesjaren (1966-68) maar ook twee nummers van het postume album The Cry of Love, (uit 1971) namelijk Eazy Rider en het prachtige Straight Ahead. Villanova Junction, een nummer dat ik niet kende is een lome, fragiele blues, het tweede nummer na Dolly Dagger op de tweede cd. Deze opname van Dolly Dagger is een Hendrix-song uit de begin jaren: stevige geluidsmuur, een felle gitaarsolo op een goed gefundeerde begeleiding. Heerlijk deze muziek, alweer 50 jaar oud. De song die afsluitend nog een vermelding waard is Red House (tweede cd), een uitvoering om mee wakker te worden.

Doodzonde dat ie zo vroeg is overleden, korte tijd na deze concerten. Waarmee deze opgepoetste registratie een parel in de nalatenschap vormt en daarmee een must voor de liefhebbers. Ik luisterde na dit schrijfwerk naar de in 2012 opnieuw uitgebrachte registratie van het concert op Isle of Wight eerder in 1970. Die opnamen zijn wat minder dan deze in Maui: Jimi speelt hier orenschijnlijk gedrevener en preciezer zo lijkt het.

Jimi Hendrix Experience – Live in Maui, 2CD+Blu-Ray (box set) of 3LP+Blu-Ray, uitgebracht door Experience Hendrix Legacy