Het is niet druk, zo midden op de dag een mooie mei dag, bij het winkelcentrum De Gagelhof. In zomerse kledij, zonder jas, lopen mannen en vrouwen, veelal van middelbare leeftijd of ouder naar een van de winkels, waarvan de supermarkt van Dirk de meest bezochte is. Het is Coronatijd, ik zie geen groepjes mensen, wel eenlingen, soms fietsend over het pleintje. De mobiele Halal fastfoodzaak doet goede zaken, de merendeel jonge klanten staan in een (korte) rij en houden netjes afstand. De klandizie oogt als met een migratieachtergrond. Geregeld komen klanten in hun auto aan, parkeren op de parkeerplaats en stappen op een winkel af. Een enkel busje van een leverancier parkeert en laat bij het uitladen de motor doorlopen.

Een groepje basisschoolkinderen wacht met een drietal begeleiders op.., ja waarop? Wie weet zie ik dat zo dadelijk.

De Gagelhof is een winkelcentrum die bestaat uit een twaalftal winkelpanden die in een boog gepositioneerd zijn op de hoek van een kruispunt. De winkels -een tabakszaak, een restaurant, een huisartsenpraktijk, een bakkerij, een groentezaak en een supermarkt – zijn de begane grond van een in een ronde bocht opgetrokken woonflat met nog vier woonlagen. De nog frisse rood-oranje kleur van de bakstenen gevel doet vermoeden dat het gebouw rond de twintig jaar oud is. De flatwoningen hebben alle een balkon, waarvan sommige zijn versierd met bloembakken of vlaggetjes. Zonder dat ik het merkte is het groepje basisschoolkinderen intussen verdwenen.

De Oranjerivierdreef die op dit plein uitkomt kent eveneens nog een rij winkels: waaronder een kapper, belwinkel, zonnebank. Ook in dit straatje is er weinig publiek. Verkeer is niet-doorgaand maar gaat of komt naar een woning of winkel in de straat.

Op het plein staan een tiental boompjes met fijn getande lichtgroene blaadjes die het frisse lente-uiterlijk nog niet kwijt zijn. De boompjes geven het plein kleur gaat het plein de komende jaren steeds meer overschaduwen, zo is mijn verwachting. Tussen de bomen staan twee straatlantaarns die met een geel-glazige kap zijn uitgerust, een Ikea-schemerlamp in het groot.

De tabakszaak doet aan branchevervaging, zoals dat in de schoolboekjes heet: men verkoopt van allerlei, er staan een tiental boodschappenwagentjes in vele kleuren buiten op hun koper te wachten. Het plein word rustiger en stiller naarmate het middaguur verder achter ons ligt. Over blijven vooral de dertig tot vijftig holenduiven die hier ook hun domicilie hebben. Aan het gedrag van het schaarse publiek is niets te zien van enige coronagedrag, naast de al genoemde rij bij de fastfood. Slechts een enkele draagt een mondkapje.

In het aangrenzende Gagelpark is het stil er is weinig volk dat een wandeling neemt, aan het sporten is of luiert in de zon. Het park wordt slechts door een enkele voorbijganger doorkruist. Bij een sportveldje is twee volwassenen met enkele kinderen een spel een spel met houten stokblokjes aan het spelen. Met de blokjes gooit men naar blokjes van de tegenstanders die enkele meters verderop staan.

De prachtige loofbomen van het Gagelpark ruisen in de wind en overstemmen mijn tinnitus.