“In 1956 is men begonnen met de aanleg van park Transwijk. In 1964 was het park klaar en is het in gebruik genomen“, aldus de gemeente Utrecht.

Een warme dinsdag in augustus. Park Transwijk is vrijwel stil. Op de achtergrond is de beat hoorbaar afkomstig van het kampement dat op een groot aan de rand hellend grasveld is opgetrokken.

Het gras is helgroen en zacht en vertoont geen bruin-gele sporen of plekken van droogte of hitte. Het kampement is vrijwel leeg. Slechts enkele mensen zijn aan het werk. Het kamp is omheind met witte doeken die bevestigd zijn tussen metalen paaltjes van ongeveer 180 hoog. Er is op de witte doeken geen enkele informatie te lezen over de bedoeling van het kamp. Wel valt te lezen dat de witte kunststof doeken tussen de palen vlamvertragend werken. Het geheel wordt bewaakt aan de provisorische ingang, alwaar in een bruine container een werkruimte voor de portier is ingericht. Het kampement bestaat uit een grote ovale “circus”-tent voor enkele gezamenlijke activiteiten of manifestaties. Naast de circustent zijn er zo’n vijftien verblijfstenten waar groepen kunnen verblijven of slapen. Legergroen is hun kleur. Een paar witte bouwsels moeten dienen als sanitaire ruimtes. Midden op het terrein prijkt een vaan van Strukton, waarschijnlijk een van de sponsoren. Naast de zachte dreun van de beat is er geen leven te bespeuren. De zon schijnt en heeft het leven hier bijna tot stilstand gebracht.  

De rust in het park wordt verder zo af en toe verstoord door een voorbij snellende de sirene op de Beneluxlaan. Ook is het gierende geluid te horen van een machine waarmee gemaaid of gesnoeid wordt. Het gemeentelijk werk gaat door. Geregeld is ook de sneltram tussen Utrecht Centraal en Nieuwegein-IJsselstein te horen.

Een enkeling zit in de zon op het gras, overige mensen wandelen rustig in de schaduw of zitten onder een boom beschermd tegen de zon. Op het heuveltje waar ik zit heb ik een goed uitzicht over het park.

Links van me staat het pagode-achtige gebouw van kinderboerderij Eilandsteede. Geiten, schapen, een paard, wat koeien grazen rustig of worden even geaaid door de enkele kinderen die er met hun vader of moeder zijn. Twee varkens hebben het prima naar hun zin in de overschaduwde natte modder. Op het terrein is eveneens een speeltuin aanwezig waar een handjevol kinderen vol overgave aan het rennen zijn of zich vermaken met allerlei speeltuig.

Tegenover de kinderboerderij aan de Vreugdenhillaan liggen de kleurige groenten- en bloementuinen van de kinderen van de basisscholen van hier in de buurt. Tussen de bedden met gewassen zijn her en der wat kleine bouwwerkjes opgetrokken, waar kleine kleine rotsplantjes het goed zouden doen.

Ik ontwaar eveneens drie beschilderde totempalen.  Er is kraai noch kip te bekennen, twee sproeiers doen hun werk in stilte. Op de hoek van de Vreugdenhillaan en de Koeriersterlaan ligt een skatebaan. Enkele jongens bekwamen zich, elkaar steeds becommentariërend, op de half-pipe.

Weer verderop richting het Europaplein ligt de verkeerstuin van Utrecht waar kinderen hun verkeersexamen kunnen doen. Het terrein is ingericht met mini-wegen, kruispunten, een brandstof station en allerlei voertuigen die het echte verkeer nabootsen. Het is ook hier stil.

Daarnaast is een nog een tuin gelegen, Food for Good, geheten waar bewoners hun eigen groenten en bloemen verbouwen.

Een prachtig veldje met alliums valt me op, evenals enkele kassen en met grote plastic bogen afgeschermde bedden met blijkbaar kwetsbare gewassen. Op de website hiervan staat: Food for Good is een tuinderij in park Transwijk, Kanaleneiland. In deze tuin wordt met wijkbewoners en mensen uit een kwetsbare doelgroep groente, fruit en kruiden verbouwd. Een deel van de oogst gaat naar iedereen die meehelpt. Een ander deel van de oogst wordt verkocht. 

Het bankje waarop ik later zit is slechts nog voor een deel betegeld met blauw witte tegeltjes waarin zo te zien ooit kinderen hun tekenlust hebben kunnen vieren.

De bomen zijn indrukwekkend groot en geven veel schaduw. Op een informatiebordje staat vermeld dat er enkele vleermuizenkasten aan de bomen hangen.

Een plek met eenvoudige  roestvrijstalen instrumenten om fitnessoefeningen te doen is eveneens verlaten; mensen zweten blijkbaar al genoeg zonder zich met gymwerk in te spannen. Het zachte groene rubber op de grond is warm. Aan de randen van het park torent de hoogbouw en wijst je erop dat je in de stad bent.

De enige bewoners van het park die wat verderop steeds zich laten horen zijn kauwen. Hun scherpe, korte roepen verraadt dat het zoeken naar voedsel bij hen nooit ophoudt. Hun leven staat helemaal niet stil en kent geen siësta.

augustus 2019