Het is een zonnige juni dag. De Coronagedragsregels worden langzaam versoepeld. De scholen zijn weer open. In Parkwijk bezoek ik het winkelcentrum.

Het is er tamelijk druk, veel mensen in en rond de winkels en veel basisschool­kinderen op het middaguur zijn buiten, zitten in groepjes te kletsen of rennen achter de ook hier aanwezige holenduiven aan. Het winkelcentrum is vandaag -een vrijdag- uitgebreid met enkele mobiele neringdoenden in vooral etenswaren (groenten en fruit, brood, vis en vlees, e.d. maar ook kleding en de bloemen niet vergeten). De plek waar deze neringdoenden staan is omgeven door twee rijbanen waar geregeld jonge chauffeurs hun zwarte auto’s nog even op snelheid en remkracht testen. Zij hebben tot twee keer toe zichtbaar last van de vuilniswagens die in een heel ander tempo hun werk doen. De viskraam (“Nieuwe Haring”) is de enige kraam waarvoor ongeveer 15 mensen in een coronarij hun beurt afwachten.

Op het pleintje staan bomen die voor schaduw zorgen staan enkele bankjes en een cafetaria heeft er een nu niet-beklante terras ingericht, waarvan de vier setjes tafels met stoelen de corona-afstand ruim in acht nemen.

Een paar meisjes van ongeveer 14 trekken hun skates uit (er is hier vlakbij een baan).

Een vrouw met een aangelijnde, rustige pitbull neemt in de schaduw van een boom uitgebreid de tijd om een berichtje te sturen. Een man in zomerse vrijetijdskleding heeft een bos bloemen gekocht en loopt, deze al keurend, het plein over naar fiets, auto of partner. Mensen die even stil staan zijn vrijwel allen bezig met hun smartphone. Bij de afhaal-pizzazaak staan drie bezorgscooters met hun chauffeur te wachten op nieuw bezorgwerk. Vier meiden van een jaar of twaalf verlaten soepel bewegend het plein met meeneming van een rolplankjes.

De mensen die hier rondlopen zijn voor een flink deel van migratieafkomst, hetgeen overigens niet te merken is aan de winkels, deze zijn vrijwel alle Nederlands. Het pleintje en de omliggende straten zijn voorzien van winkels uit de bekende ketens van supermarkten, slijterijen, kleding, huishoudelijke artikelen, opticiens, boekhandels, enz. Ik zie tenslotte ook nog een buitenlandse kruidenier annex slager.

Het pleintje is omringd door enkele woontorens van vier à vijf hoog. De buitenste randen van de gebouwen zijn in rode bakstenen gezet. In de wat wijdere omgeving is het pleintje omgeven door een woonwijk met veelal woonblokjes van twee-drie hoog. Ook staan er in de onmiddellijke omgeving een basisschool (de Klimroos) en een moskee (Al Arqam). Even verderop ontdek ik nog een gezondheidscentrum, een apotheek, een naschoolse opvang en een vestiging van Resto van Harte. Aan de buitenkant ligt een groot grasveld waar een half-pipe en een kleine maar lege skatebaan jongeren uitnodigen tot beweging.

Een ouder echtpaar komt voorbij. Hij, van bijna twee meter, duwt haar rolstoel. Haar roodgeverfde haar zit stevig opgestoken, de wind heeft er geen vat op. Zij kijkt tevreden rond, hij duwt haar met enige nonchalance en levert haar af bij de Kruidvat alwaar ze zelf aan de wielen draaiend alleen naar binnen gaat. Hij wacht geduldig, zo te zien, buiten. De tafelsetjes van de cafetaria zijn nu alle bezet.

Plots gaat er een alarm af, begeleid door een oranje knipperlicht. Het alarm zit boven een geldautomaat, bij de geldautomaat staat niemand, laat staan een plofkraker. Veel mensen kijken even op. Na twee minuten stopt het alarm en is alles weer als gewoon.

Ik zie geen mensen die haast hebben. Men kuiert over het plein, groeten sommige anderen, staan rustig op iemand te wachten of eten met hun kind een ijsjes. De enigen die drukte en wat haast uitstralen zijn de jongens die uit de hal van de parkeergarage een rij winkelwagens terughalen.

Juni 2020