Het is een doordeweekse dag in september. Het weer is zacht, aangenaam, ik zit buiten op een terras (het plein telt er vijf) en hoef mijn jasje niet aan te houden. Er gaat voortdurend een stroom verkeer voorbij die voor een aanhoudende achtergrond ruis zorgen. Fietsers rijden ogenschijnlijk doelgericht, af en aan in en uit de Twijnstraat richting de singel of de Westerkade en verder. Vrachtwagens van leveranciers van de Gemeente Reiniging en autobussen van het Utrechtse openbaar vervoer zijn de meeste ruis veroorzakende voertuigen. De drieledige bussen glijden soepel als een slang langs het bochtige kruispunt van wegen en singels meestal met een sliert van enkele personenauto’s in hun kielzog. Personenauto’s zijn hier zeldzaam, naast het genoemde vrachtverkeer van leveranciers, zijn het vooral taxi’s, bestelauto’s van bouwbedrijfjes of lesauto’s. Het waait in de bomen en de planten in de bakken op de terrassen bewegen op de wind. Het voormalige politiebureau, nu het Louis Hartlooper Complex, een

kwaliteitsbioscoop met horeca, is beeldbepalend aanwezig. De rechthoekige gevel van rode bakstenen heeft rechthoekige ramen, beide in verhoudingen die Rietveld bedacht kon hebben. Ze heeft een stompe, taps toelopende toren met een van aparte stenen gemaakte stompe top – spits is hier niet het goede woord.  Een richel aan de linker voorkant van het gebouw is versierd met een rij van ongeveer vijftien kleine bolvormige boompjes. Vlakbij aan de overkant van de weg staan drie banieren van het filmfestival. Ook het begin van de Twijnstraat is voorzien van een horizontale banier van het filmfestival. Tegenover deze bioscoop aan de andere kant van het plein, staat aan het begin van het bolwerk een monument, een bas-reliëf ingelegd in een rechtopstaand stuk natuursteen.  Het bas-reliëf brengt de roemloze uittocht van de Fransen uit de stad in beeld. Het plein wordt opgesierd door bloembakken die op zo’n twee meter hoogte verbonden zijn aan de klassieke lantaarnpalen. Deze bakken hebben een beproefde combinatie van lila en rode bloemen.

Aan een andere kant van het plein is het begin zichtbaar van de Oude Gracht, hier nog volop voorzien van grote zacht ruisende bomen die de hitte van deze zomer zo te zien goed doorstaan hebben. Even verderop is nog een stuk van het dak zichtbaar van de gotische Martinuskerk. De gracht begint rechts met een wit-geel geschilderd stenen gebouw, met in oud rood de naam ‘Het Maastrichts Bierhuis’ op de gevel. Rechts daarvan op een aanpalend gebouw, behorend bij een horeca gelegenheid, staat een gedicht van ene Eddy Lie. “… je gezicht weerspiegelt een boodschap..”.

De terrassen zijn mager bezet. Maar desondanks: alle plekken waar fietsen kunnen staan zijn vol.

De meeste voetgangers die in tweetallen of groepjes langs lopen zien er goed gekleed uit en praten volop; vermoedelijk bezig aan hun lunchpauze-wandeling. Een grote jonge hond, gelegen onder de zitting van haar bazin doet me steeds opnieuw opschrikken met een kort luid geblaf, telkens wanneer hij een soortgenoot ziet aankomen. Een paar ouderen zitten op twee gemeentebankjes bij de borstwering van de drieledige stenen brug. Ze krijgen gezelschap van een man van tegen de zestig, die gewapend met een colablikje erg de behoefte heeft zijn visie op van alles en nog wat luid en duidelijk te delen. Als het mannengezelschap even niet luistert, wendt hij zich tot de eenden in de singel. Een stel jonge dertigers in vrijetijdskleding lopen voorbij happend in de laatste beetjes van hun ijsje. Allerlei mensen afkomstig van het bolwerk naast de singel lopen langs met hun hond. De jonge hond ziet ze allemaal. Vier jongemannen, elk met een vuilniszak en een vuilnis-grijper rapen alle zwerfvuil op dat ze tegen komen en zetten hun werk voort op het wandelpad op het bolwerk.

Plotseling neemt het luide praten van de verkondiger in volume toe, hij heeft gezelschap gekregen van drie mensen, waarvan een vrouw, die luidkeels aan de conversatie hun bijdragen leveren. Dit geluid wordt af en toe verrijkt met het geluid van kapot vallende flessen in een ondergrondse glascontainer.

Een van mijn mede-terras bezoekers, gaat zitten rolt een sigaret, bestelt een biertje en zit vervolgens een uur lang in stilte op het terras, kijkt naar de mensen die voorbij komen en zijn ogen suggereren dat hij losjes nadenkt over van alles en nog wat. Twee vrouwen van in de zestig met een hond hebben een geanimeerd bijpraat-gesprek over mensen, nieuwe spullen en vakantieplannen.

En steeds kijkt de kleine afbeelding in brons van Herman Berkien, Utrechts cabaretier, de Twijnstraat in.

Enkele dagen later is het ’s middags mooi weer. Het terras van café Het Ledig Erf is nu voller bezet met luchtig geklede gasten. Er zitten merendeels jonge mensen die vrijwel allemaal met hun smartphone bezig, een gesprek voeren of aan het eten zijn. Er zijn twee duo’s jonge mannen aan het werk achter een laptop. De een kijkt weinig geïnteresseerd, de ander houdt zijn blik strak op het scherm van een laptop op zijn schoot gericht. Als een duo bezoek krijgt van nog twee jonge vrouwen vinden er twee maal twee enthousiaste omhelzingen ter begroeting plaats. Bij een duo die vermoedelijk een overleg hebben voert de man van de twee voor het grootste deel van de tijd het woord. Zij luistert of geeft die indruk.

Het groepje op de vrije bankjes van de gemeente, lijkt nu groter, allemaal mannen van middelbare leeftijd die wederom druk en soms luidruchtig in gesprek zijn. Wandelaars in koppels of een oma met een wandelwagen komen langs. Kinder-wandelwagens hebben tegenwoordig grotere wielen dan pakweg twintig jaar terug, ze rollen beter.

Het geluid van drilboren of motorzagen is voortdurend op de achtergrond aanwezig er wordt hier vlakbij bouw- of herstelwerk gedaan. Later zie ik dat het werk plaats vindt op het dak van het bioscoopcomplex. Een hoek van het gebouw is omgeven door een verticale stellage van aluminium buizen voorzien van gaas, waarschijnlijk bedoeld om verspreiding van gruis en stof van het werk te voorkomen. Soms staat een van de werkers rechtop en kijkt uit op het terras, alsof hij even kijkt of alles nog in orde is. Een informatie paneel, linnen gespannen in een aluminium raamwerk, vlak boven de genoemde boompjes wijst op de verbouwing.

Op een met een punt laag muurtje omgeven border met heesters, direct voor het café, staat een vreemd houten wit bordje met daarop de tekst: ‘Sykkelparkering forbudt’. Ik vermoed een Scandinavische taal en dat er iets is verboden. Navraag bij de ober leert me dat het Fins is en betekent: verboden fietsen te stallen. De eigenaresse van het café is een Finse.

(september 2018)